Andrzejkowe tradycje mają bardzo długą historię – na terenie Europy uprawiano je już w XII wieku, w Polsce pierwszą wzmiankę literacką znajdujemy u Andrzeja Bielskiego w 1557r. Jednak tak naprawdę nie wiadomo skąd wzięła się tradycja wróżb andrzejkowych. Zdaniem etnografów łączy się ona z greckim tłumaczeniem imienia Andrzej, uważanego za patrona panien chcących szybko zmienić stan cywilny.
Święto Andrzejkowe dotyczy tylko panien i jest celebrowane zawsze w noc z 29 na 30 listopada. Obecnie ma ono charakter zabawowy, a odprawiane w tym czasie wróżby traktowane są z przymrużeniem oka.
Do najpopularniejszych wróżb andrzejkowych należy lanie do zimnej wody wosku (dawniej używano roztopionej cyny lub ołowiu). Wosk leje się za pomocą specjalnego klucza, który symbolizuje otwieranie drzwi do przyszłości. Z cieni rzucanych na ścianę przez zastygłe w wodzie kształty odczytywane są znaki, które zwiastują najbliższą przyszłość.
Kolejnym znanym i kultywowanym obecnie zwyczajem jest układanie na podłodze butów z lewych nóg wszystkich uczestniczek zabawy. Buty układa się od najdalej położonego miejsca w kierunku drzwi. Ta panna, której but pierwszy przekroczy próg najszybciej wyjdzie za mąż.
Częste jest również ukrywanie pod filiżankami rekwizytów, które zwiastowały nadchodzące wydarzenia – np. znaleziona obrączka symbolizuje zamążpójście, w różaniec wstąpienie do zakonu.
Wypisywanie kartek z imionami chłopców, które kładzie się wieczorem pod poduszkę. Rano z wyciągniętej karteczki odczytuje się imię przyszłego wybranka.
Liczenie kołków w płocie – parzysta liczba oznacza szybki ślub. Pierwszy i ostatni kołek mówią o tym, czy wybranek będzie „prosty” czy „krzywy”.
Inne znane zwyczaje to wróżenie z obierek, igliwia oraz samodzielne wróżenie sobie z dłoni i oczu.
Bez względu na to, która wróżba zostanie wybrana życzymy wszystkim udanego wieczoru. A po zabawie proponujemy chwilę relaksu z dobrą książką.
